Toen ik een video zag van Greta Thunberg tijdens de Pride in Boedapest, werd eens te meer bevestigd hoe fluïde de idealen, evenals de genderidentiteit van de hedendaagse linksprogressieven zijn. Het is opvallend om boos te zijn op een land dat de Pride verboden heeft, terwijl men nog maar enkele weken geleden in de wateren nabij Hamas aanwezig was en protesteerde tegen een land dat wel minderheidsrechten erkent. Gelukkig hebben ze in Gaza wel een pride…… Een week later keek ik met verbazing toe hoe dezelfde moraalridders, onder wie Kamerleden, de afschaffing van de slavernij vierden, terwijl zij kort daarvoor nog werden bedankt voor hun anti-Israëlhouding door de Houthi’s. Een groepering die slavernij tot op de dag van vandaag in stand houdt. Links Nederland wilde de wereld “rechtvaardiger” maken, met het hart op de juiste plaats en de blik vooruit. Maar ergens onderweg raakten ze de kaart kwijt, het moreel kompas sloeg op hol en het gezonde verstand werd ingeruild voor morele superioriteit. Nu noemen ze elke zijweg nog steeds ‘vooruit’, terwijl ze al tijden vastzitten in het drijfzand van het extremisme.
De teloorgang van de PvdA
De linkerzijde is er niet meer voor de Nederlander. Echte linkse idealen plaatsen immers geen klimaatprobleem, waar Nederland nauwelijks invloed op heeft, boven de belangen van de hardwerkende Nederlander. Écht links staat solidair naast de arbeider: gunt hem of haar de vrijheid om met de auto naar het werk te reizen, een busje om het werk in de binnenstad te vergemakkelijken, en een goed stuk vlees met een biertje aan het einde van een lange werkdag. Zij komt op voor minderheden en verwelkomt geen groepen die deze mensen willen ophangen aan de hoogste boom. Het samenwerkingsverband van progressief-links, Palestina en Hamas is daarbij de meest verwarrende en destructieve coalitie van onze tijd. Een coalitie die de PvdA en de sociaaldemocratie in Nederland de laatste duw gaf richting het ravijn. Wat electoraal overblijft, is een verzameling verwarde figuren van communisten en fascisten.
Als conservatief-liberale student durf ik te stellen dat velen snakken naar de oude PvdA. Wat we nu zien, is dat GroenLinks de Partij van de Arbeid als politiek slachtoffer heeft aangewezen, terwijl zij zelf veel beter zou passen bij de radicalen van de Partij voor de Dieren. Aan de linkerzijde van het politieke spectrum ontbreekt daardoor momenteel een echte keuze. Een situatie die rechts enkele jaren geleden ook doormaakte, maar toen vaak nog leidde tot een stabiele voorkeur voor de VVD, ‘de veilige keuze’, zoals ik destijds vaak hoorde.
Zonder sociaaldemocratie geen evenwicht
Nu de sociaaldemocratie niet langer bestaat, zien we een groeiend aantal kiezers doorsijpelen naar de radicale vleugel van links. Dit fenomeen is niet slechts zorgwekkend voor het politieke midden, maar ook funest voor de onderlinge maatschappelijke verhoudingen. Bedenkt u maar eens dat voor menig PvdA’er gold de VVD nooit als extreem, terwijl mijn medestudenten tegenwoordig de VVD bestempelen als extreemrechts. Waar zij de VVD scherp veroordelen vanwege diens samenwerking met de PVV, ontberen zij zelf de morele legitimiteit om onbesproken te blijven in hun openlijke steun aan een terroristische organisatie en revisionistisch land (Iran) die de LHBTIQ+-gemeenschap reduceert tot een lege letterbak. In het licht van deze ontwikkelingen juich ik het ontstaan van de nieuwe linkse arbeiderspartij Rood Vooruit toe. Een partij die oog heeft voor de bredere samenleving, de problemen erkent, maar slechts kiest voor andere middelen om deze aan te pakken. Hoewel deze partij daarom geenszins mijn politieke thuis zal worden, zie ik in haar de potentie om niet alleen bij te dragen aan een soepelere kabinetsformatie, maar ook aan een gezonder en constructiever politiek klimaat.
Reactie plaatsen
Reacties