Ondanks dat ons land doordrenkt is met taboes en politieke correctheid, wordt Geert Wilders al sinds de oprichting van de PVV voortdurend gedemoniseerd. In discussies met medestudenten wordt de man die pleit voor het beperken van ongecontroleerde migratiestromen en opkomt voor Nederlandse normen en waarden, tegenwoordig weggezet als dictator. Deze beschuldiging is gebaseerd op het feit dat zijn partij geen leden kent. Zelfs Pieter Omtzigt heeft zijn ongenoegen over Wilders en zijn ‘eenmanspartij’ geuit. Juist de politicus die in zijn derde aanbeveling voor een ‘nieuw sociaal contract’ kritiek uit op politici die zich over alles uitlaten en hen aanraadt zich te concentreren op het maken van goede wetgeving en het controleren van de regering. Wilders reageerde met: ‘Waar bemoei je je mee’. Een zeer terechte opmerking, als u het mij vraagt. Het is immers een links pamflettistisch narratief en volledig aan Wilders zelf om te bepalen of hij leden wenst toe te laten tot zijn partij.

Download en lees hier het onderzoeksrapport 'Samen op weg naar een sterke fundering', uitgevoerd in opdracht van het Ministerie van Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties. Dit kwalitatieve onderzoek moest binnen twee maanden goed gefundeerde aanbevelingen bevatten voor het Ministerie van BZK, om hen beter inzicht te geven in hun rol binnen de aanpak van de funderingsproblematiek.

Afgelopen donderdag woonde ik het eerste debat van onze nieuwe minister-president, Dick Schoof, bij. Hoewel ik mij bewust was van de grote verdeeldheid binnen onze samenleving, werd dit tijdens het debat in de Tweede Kamer pijnlijk bevestigd. Ik ben van mening dat wrijving in een parlement legitiem is, aangezien dit de plek is waar inhoudelijke debatten tussen vertegenwoordigers van kiezers moeten worden uitgevochten. Normaliter weerspiegelt het debat in de Tweede Kamer dan ook de discussies binnen de samenleving. Het bedroefde mij echter enorm dat dit debat op dezelfde oppervlakkige en chaotische wijze werd gevoerd als in de samenleving, en dat inhoudelijkheid ontbrak. Hieruit trok ik meerdere conclusies: ten eerste, dat sommige aanwezigen in de Kamer geen toegang meer zouden moeten krijgen tot het netwerk. Ten tweede, dat de oppositie de rol van sensatiebeluste media heeft overgenomen. En ten slotte, dat de verdeeldheid binnen onze samenleving niet zal worden opgelost door Den Haag.

Zie hier mijn interview bij NieuwRechts. Samen met Laura Oorschot bespreek ik de staat van het hoger onderwijs, het studentenwelzijn en de demonstraties op universiteiten. 

Zie hier mijn interview bij Café Weltschmerz. We bespreken de staat van het hoger onderwijs, de ontwikkeling van de Vrijmoedige StudentenPartij en het hoofdlijnenakkoord. 

Het nieuws over het overlijden van de president van Iran bracht een zekere opluchting met zich mee. Onder zijn bewind is Iran uitgegroeid tot een staat die vaak wordt gezien als een bedreiging voor de westerse normen en waarden. Hoewel dit een standpunt is dat velen niet hardop durven uit te spreken, deel ik deze mening met overtuiging. Waar de moraalridders van de Europese Unie zich normaliter profileren als toonbeelden van rechtvaardigheid en mededogen, zien we nu een sinistere ommekeer: een duistere zijde, waar de ondemocratische wettenfabriek haar ware gezicht laat zien. Het aroma van geld hangt rond Iran, en daarom achtte de voorzitter van de Europese Raad, Charles Michel, het gepast om zijn condoleances en sterkte te wensen aan de familie van de president. Ik zou eerder het volk feliciteren, aangezien zij nog steeds grotendeels streven naar het historisch prachtige Perzië, waar vrijheid en vreugde heersten in plaats van onderdrukking en verderf. Condoleances zouden veeleer gericht moeten zijn aan de nabestaanden van de Iraniërs die vielen onder het bewind van de ‘Slager van Teheran’, en aan de nabestaanden van de slachtoffers van door Iran gefinancierde terroristische aanslagen wereldwijd. Terwijl menigeen zich druk maakt om conflicten die ons niet direct raken, vormt Iran reeds jaren de grootste vijand van zowel het Westen als de islam. In deze combinatie fungeerde Iran onder leiding van Raisi als een katalysator voor polarisatie en haat in onze contreien.