Tegenwoordig zien we steeds vaker hoe paradoxaal moraal-links is. Het gedachtegoed van destijds Willem Drees en Joop den Uyl is een utopische ideologie geworden. Zo zien we bijvoorbeeld dat de linkse moraalridders radicaal strijden voor de rechten van de LHBTQIA+ gemeenschap, tegelijkertijd mensen willen verwelkomen wiens culturele waarden in scherp contrast staan met die gemeenschap en vervolgens niet snappen waarom de normalisering van deze mensen gestaag loopt. Deze innerlijke tegenstrijdigheid manifesteert zich eveneens bij de Palestina-demonstraties, waar de werkeloze linkse activisten met de regenboogvlag wapperen te midden van de Palestinasympathisanten en daarbij zich niet van bewust zijn dat zij zich begeven tussen mensen die een geloof volgen waarbij homo’s, lesbiennes en zeker transgenders gestenigd of opgehangen dienen te worden. Een dergelijk paradoxale situatie zien we nu ook in de richting van Europa, waar bepaalde (vaak linkse) partijen een doctrine omarmen die pleit voor een innige vereniging van lidstaten. Een overtuiging die juist contraproductief zal uitpakken. Precies de partijen met Europa-sceptische neigingen zullen, middels hun strijd voor meer nationale soevereiniteit, een sterkere Europese Unie realiseren.

In het jaar 1848 werd door middel van de grondwet van Thorbecke de formele scheiding tussen kerk en staat vastgelegd. Deze belangrijke gebeurtenis maakt het men mogelijk om in een relatieve vrijheid te leven en zich te ontplooien volgens eigen inzichten en overtuigingen. Bovendien beschermt deze scheiding het publieke domein tegen totalitaire handelingen die beogen een (religieuze) opvatting aan de samenleving op te dringen, zonder een rationele basis. Pim Fortuyn waarschuwde al in zijn boek ‘de islamisering van onze cultuur’ dat de scheiding tussen kerk en staat niet een vanzelfsprekendheid is en gemakkelijk onder druk kan komen te staan. Met de nieuwe maatschappijbeschouwing omtrent de vergroening van onze wereld, in de radicale vorm van Extinction Rebellion, worden we geconfronteerd met een groeiend nieuw geloof. We zien weer dat er een groep mensen zich manifesteert die snakken naar dat ouderwetse gemeenschapsgevoel om samen ter communie te gaan (bij de A12 bijvoorbeeld). Een radicale groep die nu al de vrijheden van anderen beperkt en uit is op totalitair-groenbestuur.

Bij onze oosterburen ontvouwt zich momenteel een opmerkelijke omwenteling in het politieke landschap. Terwijl in Nederland de Linkse Groenen terrein winnen in de peilingen en er een toenemende versnippering van politieke partijen plaatsvindt, met meer partijen dan kaasboeren, zien we in Duitsland een opkomst van realistisch rechts met een vrijwel volmaakte leider. Hier doel ik op Joachim-Friedrich Merz van het CDU. Vandaag zal ik u bijpraten over de huidige ontwikkelingen in de Duitse politiek, waar momenteel een soortgelijke revolutie plaatsvindt als destijds met Pim Fortuyn in Nederland.

Een vereiste van onze democratische rechtstaat is het evenwicht in- en de wederzijdse afhankelijkheid van machten. De ‘trias politica’ van Montesquieu. De grondslag hiervoor vond zijn basis in het feit dat de monarchie langzaamaan stabiliteit inboette. Exact wat er nu gaande is met (het vertrouwen in) de democratische rechtstaat.

Lloyd-Leonard Opdam, 26-06-2023, Universiteit Utrecht, Bestuurs- en Organisatiewetenschap, Leergroep 1, Studiejaar 1, Vak: Economie en Openbare Financiën

Joost Eerdmans zegt altijd dat hij kritisch ten opzichte van de Europese Unie is. Daarmee wordt JA21 altijd gezien als een anti-EU partij. Echter zouden linkse partijen dit ook in hun partijprogramma moeten zetten, aangezien de EU te werk gaat als een dictatoriaal bestuursorgaan. Waar de Europese Unie immer beweert zich te beijveren voor de democratisering van naties, schiet dit bestuursorgaan zelf schromelijk tekort op dit gebied. De EU zorgt hierdoor voor een exponentiële proliferatie van wetgeving wat resulteert in geleidelijke vervaging van denkbeeldige grenzen. Een interne crisis is het gevolg door Europese dwangpolitiek dat gepaard gaat met uitingen omtrent het Woke-isme. Als niemand kritisch kijkt binnen de EU naar zichzelf dan moet het Europese volk het maar doen.